“Ekonomi Topluluğu’nu kursanıza.” dedi Bülent.
Bülent, Ümit ve ben, ODTÜ İktisadi-İdari’nin bahçeye açılan kafeteryasında ufacık bir masada oturuyorduk.
Sahi kurar mıydık?
Neden olmasın; hem modaydı zaten. Her bölüm, her grup kendi topluluğunu kurmuş yahut kurma arifesindeydi.
Bülent bizden iki sınıf öndeydi; ve sanırım, memlekete dair “Ekonomi Topluluğu”ndan çok daha mühim proje ve işleri vardı. Ümit’le ben, bir gayret kurma işlemlerini başlattık. Alper Hoca’yı danışmanlığa razı ettikten sonra Kültür İşleri’ne, Tüzün (Denli) Hanım’a dilekçemizi sunduk. Çok geçmeden, Tüzün Hanım’dan yanıt geldi:
Ekonomi Topluluğu kurulmuştu.
Sene, 1993’tü. Amfilerin birinde ilk toplantımızı yaptık. Ümit başkan, ben başkan yardımcısı, işe giriştik. İdari ana girişte sağda atıl halde duran küçük bir odayı üs edindik (fiili el koyma). Tarkovski’den Yılmaz Güney’e film gösterimleri düzenledik. Bölüm içinde hocalardan ufak konferanslar rica ettik ve gerçekten kısa sürede Ekonomi Topluluğu’nu içi dolu bir topluluk haline getirdik.
İlk yılı bitirmiştik.
İkinci yılla birlikte tüzük gereği seçimleri tazelemek gerekiyordu. Ümit başkanlığı istemiyordu. Fakat tek sorun bu değildi. Bölümden, dünyaya aynı pencerelerden bakmadığımız arkadaşlar, topluluğu almak istiyorlardı (“Ciksler topluluğu ele geçirmek istiyorlardı” demediğime bakmayın, o zamanlar bu kadar kibar değildim). Onlar açısından durum netti: Sinema, edebiyat, siyaset dördüncü sınıfla birlikte bitecek, iş hayatı başlayacaktı. Dolayısıyla şirketlerle ilişkileri şimdiden kurmak, oralardan üst düzey yöneticileri bölüme davet etmek ve mümkünse bunun için Ekonomi Topluluğu’nu kullanmak çok daha dünyaya ait isteklerdi.
Durum ciddiydi; zira çoğunluktaydılar. Peki ne yapacaktık?
İnşaattan DY’li bir arkadaş, “bölüm dışından üye almak mümkün mü?” diye beş buçuk kelimelik şahane bir soru sordu. Evet 🙂 Yani tüzükte tersi bir madde yoktu.
“ODTÜ’nün bütün solcuları birleşin” 😉 şiarıyla çarçabuk üye kayıtları yaptık.
Seçimi kazandık!
Seçimden bir kaç gün sonra, akşam servisiyle Batıkent’e dönerken, aynı sitede oturduğum bir arkadaşım, “Hasan, ben sana oy verdim ama doğru söyle dışarıdan üye aldınız, değil mi?” diye sordu. Listelerini delmiştim ama bu, mahcup gülümsememe mani olamamıştı.
Zaman zaman işin ahlaki tarafını sorgulamadım değil; ama olsun, üstelik topluluk bizden sonra çok daha güzel işler yaptı; hatta bir ara düzenli yayın bile çıkardı.
Neticede ne kendimize ikbal kapısı ne tanıdıklarımıza torpil kart vizite yapmıştık.
En nihayetinde polise düştüğümüzde,
“Ne ulan, onu da mı gomunist yuvası yapacaktınız?” diye sordular.
“Estağfurullah, teveccühünüz …” dedik içimizden.
Hayat ağacında ufacık bir filiz.
(Hepi topu bu.)
***
Yıllar süren sürgünden sonra geçen yıl (2017) ODTÜ’ye gidebildim. Yaz mevsimi kapı pencere her taraf kapalı derken İktisadi İdari’ni kuzeye bakan kapısının açık olduğunu fark ettim. Kızımla birlikte içeri girdim. Koridor loştu. Kapıların üzerindeki isimleri tek tek okuyarak ana girişin bağlandığı koridora kadar ilerledik. Her şey film sahnesi gibiydi, sanki Tarkovski’nin Stalker’ına düşmüştük. Birden derinden bir piyano sesi gelmeye başladı. Piyano sesi üstelik topluluk odasının olduğu taraftan geliyordu. Sese gittik. Tam oda kapısına gelmiştik ki içeriden bir kız çıktı. Sıcak bir gülümsemeyle “Merhaba” dedi, “Merhaba” diyerek karşılık verdim. Kızımı ve kendimi tanıttım; ekonomi topluluğunun kurucularından olduğumu ve yıllardan sonra ilk kez okuluma döndüğümü söyledim. Şaşırdı, gülümsedi,
“Hoş geldiniz.”dedi.
“Hoş buldum.” dedim “Piyanoyu siz mi çalıyordunuz?”. Eliyle odayı gösterdi.
“Evet. Burası bizim adamız. Nefes almak için ODTÜ’ye sığınıyoruz; memleketin hali malum.”
Haşa ki kendimi yaşlı hissettiysem; ama yine de epey yıl geçirmiş olmanın bilinciyle sordum:
“Kaç yaşındasınız?”
“Hocam biz biraz uzattık okulu, 23.”
23!
Ülkemi terk ettiğim sene doğmuş.
Böyle bir şey midir bilemem, ama bayrak elden ele …Tıpkı şairin karanfili gibi…
Hoşça ayrıldık.
Hayat ağacının ufacık filizi dal olmuştu (galiba)…
Hasan Sever
Zürih, 26 Eylül 2014 – 26 Eylül 2018
