Şiir
Veysel Güney Yalnızlığı
Hiç bulut koymamıştım cebime, Misketlerim kaybolurken yağmurda Evimizin önünde kayısı ağaçları çiçek açardı Leylek dağının eteğinden Beyaz bir gömlek sarkarken bahçelere taraf Küçüktüm ama şehirleri bilirdim Mesela Malatya somun kokardı Babamın cepleri Annemin adını bilmediğim nakışlı fistanı Bilir misiniz akşamlar karanlık olur Onu değil daha bir karanlık mesela Antep'te sırtımla baş başa kalınca anladım Ülkeler değil, insanlar kanar Sonra hasanbey girdi rüyama O gün devletten habersiz Ceplerime bulut koydum Uyandım kayısı kokuyor duvarlar Bilir misiniz güneş sıcaktır Onu değil hiç görmedim güneşi aylar boyunca Yoldaşlar Ben bir ara öldüm Çok öldüm ama On hazirandı günlerden Sene bindokuzyüz81 Sabaha karşı bir yalnızlık ki Devrim kadar kalabalık Şöylece baktıydım göğün kararmış mavisine Annem, babam, kardeşim Yıldızlar kadar yakın Kalem ucunda dünya Sonra öldüm ben Çok öldüm ama Bilin diye diyorum Geceler karanlık, güneş sıcaktır Unutmayın beni Ben Veysel Sizin Veysel Hasan Sever Zürih, 23 Haziran 2014
Veysel Güney (Vikipedia maddesi) için tıklayınız
