-//-
Ne çok bulut geçti içimden Gölgeleri bende kaldı; insandılar. Irmaklarda yıkandım, hiç kirlenmedi suları. Akşamlarım ekseri cepte durur Yalnız oturduğum çok oldu masaya Şiir yazdım, çoğu rüzgara emanet. Hiç düşünmezdim, Almanca yazılmış bir şehri, Türkçe yaşayacağım. Bilmezdim, şiirin tüm şehirlerde sakin olduğu. Hayat libasının bir ucunda ben Bir ucu kocamış dünya Tam ortaya gül işlenmiş, fırçası meçhul Toz, duman, uzak atlas fırtınaları, kelebek nefesi Bir devrime daldım ki Aşklı, aşksız, şehirli, şehirsiz Öfkesiz geçit törenlerinde Yine de hiç büst taşımadım. Velhasıl nesri uzun sürse de Hepsi hepsi bir dizeye sığar ki, Anladım yazamayacağım. Beyaz bir güneş doğuyor her sabah Ellerimizde sarı boyalar Durmadan şehri boyuyoruz Hesap ediyorum boyayı, güneşi ve şehri Sürgünümden tek şey kaldı geriye: İçindeki kadından önce uyanacaksın, Şiir, gelmez bekletilmeye. Hasan Sever Zürih, 20 Ağustos 2012