Toprağı düzleştirir bir çubuk dikerdik. Çubuğun gölgesinden saatin kaç olduğunu tahmin etmeye çalışırdık. Tutturur muyduk, hatırlamıyorum.

Dün, öğle arası yürüyüşünde fark ettim.

Çocukken, bulutlara bakar, güneşi izler, rüzgarı dinlerdik; yani, gözümüz etrafımızdaydı. Şehirlerde, önümüze bakıyoruz; önümüze, ayak ucunun bir adım ötesine … Bütün derinliğimiz bu kadar!

Sonra,

Susuzluktan çatlamış dudak gibi çatlıyor ruhumuz.

Ve sonra,

***

Masada üç kişi
Masa büyük, kahve güzel:
Köpüklü, kabarık, dolun ay.

Birinci insan:
Söndürsem beynimdeki dünyanın ışıklarını
Karanlık, sessizlik, hiç olsam…
Yanıma yatırsam ruhumu
Uyusak ve bütün uykuları koynumuza alsak;
Gidelim, bu şehir öldürür bizi.

İkinci insan:
Bir kadın istiyorum; şahidim olsun
Tartalım nasıl yaşadık şu hayatı
Doğruluk, ahlak, güneşe bakabilme adabı
İstemiyorum alkışları, ışıklar sönsün;
Kalalım, bu şehir yaşatır bizi.

Üçüncü insan:
Yine yürüdüğüm yolları yürüdüm
Sonbahar keyif çatıyor sokakta
Lavanta büyümüş
El sürüyorum her sabah;
Kalkalım, lavanta kokuyor hava.

Hesap istedi masadaki insan
Uyur, uyanık, yalnız
Ödedi
Çıktı
Masa boştu.

Hasan Sever
Zürih, 20 Eylül 2012 – 5 Mart 2015